Bopcats

Als een buitenstaande aan je vraagt wat voor muziek jij nou het liefste draait, en je zegt “zet maar een lekker nummer van de Moonglows op” zal hij je meestal raar aankijken en zeggen: “Doo-Wop? Wat is dat?” Het enige wat de grote massa namelijk afweet van de fifties is het woord Rock & Roll, nozems, leren jekkies, vetkuiven, Elvis, Bill Haley, puntschoenen en brillantine. Maar voor de echte “The real and cool cats” onder ons is dit slechts het begin geweest als collector van deze muziek. Zoals voor de meeste R & R liefhebbers hun Carrière begon met de bekende artiesten, zo begon voor de doo-woppers hun muziek ook met namen als Franky Lymonn & the Teenagers, (ook erg in trek bij de echte rockers) the Silhouettes en the Platters. Muzikaal gezien onderscheidt Doo-Wop zich van de R & R door een meer gezelliger en minder rauwe sound. Een echte Doo-Wopper herkent men op R & R feesten meteen door zijn rustige, beheerste gedrag, hij is in de ogen van rockers “cool”. Maar het duidelijkste kenmerk van de meeste Doo-Woppers is wel hun kleding, het liefst lopen ze erbij zoals de Doo-Wop artiesten van de jaren '50, een iets te ruim, pastelkleurig pak met bandplooibroek, colbert in smokingmodel, smalle satijnen das of pinkelhoutje en witte of zwart-witte schoenen. Een Doo-Wopper houdt van show, gezellige ballroomzalen, sfeer, humor en op een “Coole” manier mee te dansen of vingerknippen met een lekkere sfeervolle Doo Wop plaat. Een droomwens van de Doo Wopper is de terugkeer van een echte Doo Wop band met vier negers in de stijl van een van die talloze groepjes uit het midden van de 50's. Het begon er een tijdje geleden al aardig op te lijken met de Nederlandse groep Pee Wee & the Specials, die het op Doo-Wop gebied heel aardig deden, zelfs als ze een “Acapella-nummer” vertolkten, dat is een zuiver vocaal Doo Wop nummer zonder instrumenten. Maar die zijn na een korte periode helaas uit elkaar, ze hebben een L.P. gemaakt die voor de Doo Wop fans van het jaar 2000 (!!!!!) een zeldzaamheid zal zijn. Op de tegenwoordige R & R meetings verschijnen gelukkig steeds meer R & R bandjes die de fifties in ere houden, dus het wordt nu toch langzamerhand tijd dat ook e Doo-Wop weer mee gaat tellen net als voorheen. Doo-Wop wordt ook het beste vertolkt door onze zwarte medeaardbewoners, 99% van alle Doo-Woppers is zwart. Dus een echt goed Doo-Wop groepje zal alleen een negergroepje kunnen zijn! uit: Rockin Soundbox 1980 onder redaktie van: Bert & Loeki van der Goot en Bert & Joke Schoonhoven. Met dank aan Ella voor het beschikbaar stellen van het boekje.Ik zie het al voor me, een aanplakbiljet voor de Eindhovense R & R meeting in maart 1984, “Rockhouse organiseert a.s. zaterdag 21 maart grote R & R meeting met: The Golden Keys een nieuwe groep uit de USA! EEN SENSATIE VOOR ELKE DOO-WOP FAN. Wie weet, er komen steeds meer nieuwe groepjes bij die in 50-er jarenstijl gaan spelen. In Nederland is er op Rock 'n Roll gebied meer te doen in deze dagen dan in de jaren vijftig zelf. Helaas zijn er rockers en zelfs Doo-Wop fans die een hekel aan negers hebben, sommigen van hen zouden zo naar de KKK kunnen gaan. Een ware Doo-Wopper is geen rassist, hij houdt zich niet bezig met die onzin, maar blijft het wel een irritante zaak vinden. De grote Elvis Presley heeft zijn roem ook te danken aan blues en rhytm & blues waardoor hij zich liet inspireren. Want zonder het gevoel voor ritme en sfeer van de negers zou de R & R niet wezen wat het nu is. We gaan even terug naar 1955, na een warme dag in San Fransisco rijd ik terug naar mijn villa, ergens in een zonnige middenstandswijk, het is zaterdagavond. Ik laat mijn Buick-convertable op de oprijlaan staan en spring er bruinverbrand in mijn witte bermuda en Hawaï shirt uit. Mijn vrouw Ella is net terug met de kinderen van een bezoek aan Disneyland. We eten gezamenlijk op het terras achter in de tuin, het wordt al wat koeler, heerlijk na die warme dag. Ook de buren eten buiten, de zoete geurtjes van hun barbecue wekt onze eetlust nog meer op. Na het eten knappen Ella en ik mij op, want vanavond is er in het “Golden dance theater” een optreden van The Cadillacs, die op tournee zijn door zonnig Californië. De kinderen gaan naar de buren, waar een van hun vriendjes een verjaardagsparty geeft. Lekker opgefrist en in mijn nieuwe lichtblauwe pak zit ik naast Ella in de ruime open wagen, zij heeft ook haar nieuwe roze petticoat aan. Soepel deint de slee de oprijlaan af in de rode gloed van de ondergaande zon, we glijden door de buitenwijken op weg naar de show, die Alan Freed nog eens aangekondigd op de autoradio in zijn “Moondogshow” Terwijl “Speedo” draait wippen we handig een vrije parkeerplaats op bij het theater. Relaxed en cool wandelen Ella en ik naar de kassa. Binnengekomen in het theater worden we meteen overdonderd door het interieur en de muziek, de bassen dreunen voelbaar door onze buiken, meteen springen we op de rode glimmende dansvloer, net als het nummer “Hearts of stone”begint…………..