Uit: De OINK, een blad uitgegeven door het NSOJ (overkoepelend orgaan van de Cruise Inn) Met dank aan Theo & Monique voor het beschikbaar stellen van de kopij.

Samenvatting voorgaande delen: Ongeveer in 1955 barst de jeugd in Amerika - samen met een nieuwe, opwindende muziek genaamd Rock ‘n Roll - los uit het omhulsel van de conservatieve buitenwereld. Maar ook in vele andere landen zit de na-oorlogse generatie niet stil. In ons land zijn de Amsterdamse ‘Bop Cats’ en de Eindhovense ‘Rockin’ Rebels’ opgericht. In de zomer en najaar van 1955 komen er iedere dag wel nieuwe platen en zangers. Onze gang, de Bop Cats zijn in de zomer de grootsten. Het is zomer 1956: Gene Vincent en Bill Haley met hun bands komen naar Nederland voor het nieuwe TV-pro gramma ‘Top of Flop’.

Enkele dagen na de succesvolle TV-uitzending wordt er in de Cruise-Inn over niets anders meer gepraat dan ‘Top of Flop’, het programma voor onze generatie, maar de kranten hebben een heel andere mening! Die schrijven over ‘de ondermijning van het gezag’ en ‘Duivelse klanken, geladen met sex en geweld’. Maarja, dat is dan hun probleem, voor ons is de R&R gewoon lekkere, swingende muziek, waar wij inderdaad als de duivel op kunnen dansen. Mijn chick en ik zitten aan de bar, half naar elkaar toegedraaid. Vanavond veel muziek van Gene en Bill, die over enkele uren zullen vertrekken naar de States. Het is niet druk vanavond, zelfs een beetje aan de stille kant, omdat vele rockers bij het American Hotel staan te wachten, waar de rock-sterren verblijven om ze vandaar te begeleiden naar Schiphol, hopende nog een glimp van ze op te vangen. 1k wil net een stevige borrel bestellen, maar Philip de ‘Barchief draait zich net om, want de telefoon is doordringend aan het rinkelen. Het lijkt vanavond een gewone alledaagse rockavond te worden, maar hoor ik daar Philip niet in het Engels met een gezicht van ‘echt waar?’ antwoorden? Hij gooit de telefoon op de haak en springt op het rode formica van de bar, precies voor mijn neus. Met zijn glimmende puntschoenen stampt hij op en neer, volle en lege glazen vallen om en rollen op de grond. Met zijn ene arm gebaart hij de muziek te stoppen. De naald glijdt over de plaat en het is opeens (en voor het eerst) ongewoon stil in de Cruise. ‘Hallo, mag ik even jullie aandacht. Het is geen geintje, over een half uurtje gaat het ongelooflijke gebeuren: ze komen echt! Gene Vincent en Bill Haley zijn onderweg voor een bliksembezoek aan ons clubhuis!’ De reactie is overweldigend, Philip wordt als een held de zaal doorgedragen, alle aanwezigen juichen in koor: ‘Rock, Gene and Bill, Rock, Bill and Gene!’ Door het team van de R&R-methode zijn tijdens het live TV-optreden opnamen gemaakt, die over enkele dagen zullen worden uitgezonden bij dit programma. De twee sterren hadden geen tijd om te verschijnen in de R&R-methode, maar voor ons kunnen ze nog wel een half uurtje vrijmaken, we zijn ook zeer vereerd. Snel wordt de zaal ingericht voor dit legendarische bezoek: in het midden komen enkele tafels met wat stoelen. De tafels zijn rijkelijk voorzien van de lekkerste drankjes en hapjes die er in huis zijn. Ook worden enkele microfoons opgesteld, gekoppeld aan een bandrecorder. Rondom de tafels worden alle beschikbare stoelen in een cirkel neergezet, met een looppad naar de ingang vrijgehouden. Het lijkt wel alsof er een persconferentie wordt gehouden. Er zijn enkele leden van ons huisbandje ‘Mr. Big Feet and the Donuts’ op het podium in de weer met hun instrumenten. Je weet maar nooit... Er ontstaat een toeloop bij de ingang. Er rennen mensen in en uit. Ik pak mijn vriendin en meng me tussen de anderen bij de deur. Twee grote gangsterwagens van Amerikaanse makelij zijn pal voor de Cruise Inn gestopt, erachter een ware file van auto’s en motoren. Uit de twee limousines stappen een paar forsgebouwde kerels. Enkelen herken ik als de begeleiders van Gene Vincent. Het is inmiddels bij de beide wagens net zo’n toeloop als op Schiphol. En inderdaad, bijna gelijktijdig verschijnen beide artiesten. Er wordt gejuicht en handen worden geschud, geflankeerd door hun begeleiders en bandleden lopen Gene en Bill de Cruise Inn binnen. Een paar bopcats helpen de sterren naar de tafels in het midden, in no-time is de zaal stamp en stampvol. Er kan geen muis meer bij. Willem (Bigfeet) Teunisse, de zanger van de band ‘Mr. Big Feet and the Donuts’ zal de vragen stellen. Willem pakt de microfoon die op tafel ligt en heet onze Amerikaanse gasten van harte welkom en bedankt ze dat zij toch nog even langskomen. Dit wordt ondersteund door een geweldig applaus en geschreeuw. Gene is de eerste die praat. ‘Aan mij ligt het niet dat ik uit de openbaarheid wordt gehouden, maar als artiest proberen de grote jongens je een beetje op afstand te houden’, zegt hij. Ondertussen flitsen de camera’s en roept men vragen, die Willem doorspeelt naar de sterren, die al pratende stapels platenhoezen en meegebrachte foto’s signeren. Willem is als een echte tolk de tientallen vragen aan het vertalen van Engels naar Nederlands en andersom. De bandrecorder legt alles vast. En er staat zowaar iemand te filmen, het is ‘Ruwe Rinus’ met de dubbel 8 camera die hij van zijn pa heeft meegepikt. Bill staat op en loopt naar het podium, waar alles startklaar staat opgesteld. Hij trommelt wat nonchalant met zijn vingers op de snare-drum en pakt een gitaar. ‘Leuk spuljongens, maar wat vinden jullie hiervan?’ Het is echt niet te geloven, ome Bill begint zowaar met ‘See you later alligator’. Zijn band, de Comets, zijn inmiddels ook op het podium gesprongen en spelen spoedig mee. Het lijkt wel een film! Maar goed dat de apparatuur zo uitnodigend en startklaar werd neergelegd. Willem zei nog: ‘Je weet maar nooit.’ Gene en de Blue Caps staan nu bij het podium met hun vingers te knippen. Allemaal staan we mee te klappen en te schreeuwen, vooral de woorden ‘See you later alligator’ worden hard meegezongen. Het nummer is nog niet afgelopen of Bill roept Gene dat het zijn beurt is. Lachend neemt hij met zijn band het podium in beslag om ‘You better believe’ te spelen. Het is allemaal te mooi om waar te zijn. Deze avond is legendarisch. Natuurlijk wordt er gedanst, ook al is er bijna geen pIaats voor. En dan is het plotseling allemaal voorbij. Gene zegt dat het vliegtuig wacht. Bill neemt ook afscheid. Met moeite wringen ze zich een weg door de menigte. Honderden handen worden geschud, tientallen meiden gekust, ze springen in de wagens, die met draaiende motor klaarstaan en zoeven gevolgd door vele fans op motoren of in auto’s richting Schiphol. Mijn vriendin en ik blijven als in een roes de stoet nastaren. Alles bij elkaar heeft dit bezoek nog geen half uur geduurd. Het is opeens weer net zo rustig als het begin van de avond. Met een man of twintig ruimen we de gebroken glazen en kapotte stoelen op. Volgens ‘Bopper’ is de bandopname goed gelukt. Al terugspoelende stopt hij de band soms om een stukje af te draaien, via de zaalversterker luisteren we mee. Het was dus werkelijk waar! Wat begon als een geintje, waarvan iedereen dacht: dat lukt nooit! ‘s Nachts rijd ik op mijn motor door de koele nacht richting bed. Leontien knelt zich half slapend tegen mijn rug aan. Er vliegt een Pan-Am machine over als ik langs Schiphol richting Badhoevedorp rijd. Het is het toestel van één uur vijfentwintig, met daarin twee onvergetelijke rockers....

(Het vervolg moet ik nog bedenken)

Wimpy "Flatfoot" de Leeuw